Al in de periode van het verenigen van Opper-Egypte en Neder-Egypte werden woonplaatsen wel voorzien van een beschermende ommuring; het bijeenwonen van enkele duizenden mensen in nederzettingen kwam al voor in prehistorische tijd. In deze vroege steden is meestal al een duidelijk plan van elkaar kruisende straten aanwezig. Een dergelijke stadsplattegrond is door alle eeuwen heen waar te nemen. Centraal in de stad stond meestal de tempel, die tot een verdere indeling van de stad aanleiding gaf. De processiewegen van een tempel waren immers, evenmin als de tempel zelf, toegankelijk en daardoor werden de omringende gebieden tot aparte stadswijken gemaakt. Niet zelden woonden in aparte wijken mensen uit verschillende sociale lagen, of zelfs, zoals in Alexandrië, uit diverse landen. De huizen reflecteren meestal de sociale status van de bewoner. Naast kleine optrekjes vinden we ook royale villa's met een tuin. Ook huizen met meerdere etages kwamen voor. Men denkt wel dat dit laatste type huis ontstond als gevolg van gebrek aan ruimte in de steden, maar ook in ruim opgezette kleinere plaatsen vinden we dergelijke bouwwerken. Straten in de steden waren soms verhard, terwijl ook een systeem voor afwatering wel gevonden is. Veel steden hebben door de gehele Egyptische geschiedenis heen belang gehad, daaronder Elkab en Boeto (de predynastieke hoofdsteden van respectievelijk Opper-Egypte en Neder-Egypte) en Memphis (de hoofdstad van Egypte gedurende de gehele dynastieke periode). Andere steden werden na een eeuwenlang bestaan als dorp plotseling belangrijk (zoals Thebe, vanaf de elfde dynastie) of zijn op een aanwijsbaar moment in de geschiedenis gesticht (bijvoorbeeld Achetaton in de Amarnaperiode, Pi-Ramesse in de vroege Ramessidentijd of Alexandrië in de Ptolemeïsche Periode). Ook van kleinere woongemeenschappen, veelal nederzettingen van arbeiders, is vrij precies te bepalen wanneer zij verrezen zijn, voor zover de bewoners er voor een bepaalde taak, onder een of meer bepaalde koningen, gehuisvest werden (bijvoorbeeld Wadi el-Hudi in het Oude Rijk, Kahun onder Sesostris II en Deir el-Medina vanaf de vroege achttiende dynastie). Grote delen van de uit de oudheid bekende steden zijn verloren gegaan door latere bebouwing, niet alleen in moderne tijd maar ook al in de oudheid zelf doordat de centraal gelegen tempels voortdurend werden uitgebreid.