Stèle van Nechtefmoet

In de 3e Tussenperiode, met de teruggang van echte grafarchitectuur van het Nieuwe Rijk, werden houten stèles in de ondergrondse grafkamers geplaatst. Toen men niet langer bovengrondse grafmonumenten bouwde (uit vrees voor de toenemende grafroven), verminderde de vervaardiging van stenen stèles en verviel hun traditionele plaats van een bovengrondse naar een ondergondse locatie. Echter, de vitale kracht van het voorwerp was voor de Egyptenaar dermate belangrijk dat het niet ophield te bestaan. Ter vervanging van de stenen variant werden polychrome houten stèles populair die voortaan ondergronds naast de mummiekist werden opgesteld waar ze uitsluitend de dode zelf ten goede zouden komen. Dit rijk beschilderd stuk van Nechtefmoet stamt uit de beginperiode van deze nieuwe traditie waarbij de nadruk in de 21e en 22e dynastie vooral op de voorstelling lag die het gehele beeldvlak in beslag nam en in mindere mate op de tekst; later krijgt het tekstgedeelte meer aandacht. De scène toont rechts de priester die een wierookoffer brengt aan Re-Horachte waarbij hij met zijn ene hand wierookkorrels in de vlam gooit. Rechts van de priester en links van de god staan twee zuilen die het hemelgewelf ondersteunen en rusten op een strook die de aarde voorstelt. Deze zuilen stellen respectievelijk het westen en het oosten voor en verhouden zich op dezelfde manier met de 'zijnstoestand' van de figuren: de man, die zich in het Dodenrijk bevindt (het westen) brengt een offer aan de opnieuw geboren zonnegod (het oosten) die zich aan de hemel bevindt in het rijk der levenden. Op deze wijze hoopt de offerdrager om ook opnieuw tot leven te komen.